این یادداشت با احترام به همه‌ی ایرانیانی که در سال‌های پس از انقلاب به هر دلیلی در درگیری‌های نظامی کشته شده‌اند آغاز می‌گردد.
اینكه یک مشت خائن بی‌وطن، نام سربازان دفاع از وطن را «شهید» گذارده و آرمان مرسوم و رایج در سراسر تاریخ بشری، که دفاع از میهن باشد را به نام «ارزش‌های خمینی و انقلاب» به سرقت برده‌اند، چیزی جز شناعت و لئامت را به تصویر نمی‌کشد، تا بدان وسیله هر زور و تبعیض و اجحافی را بر سر مردم ما روا دارند.
در اینستاگرام کلیپ کوتاهی هست که یکی از زنان گشت ارشاد به مهناز افشار گیر می‌دهد و راجع به حجاب افشار امر به معروف می‌نماید. کلیپ دیگری هم در اینترنت هست که آخوندی در حال پایین آمدن از پله‌برقی بر سر یک بانوی ایرانی داد می‌زند: «ما شهید دادیم برای چه؟». از این گونه اعوجاجات فکری و کژی منطق این جماعت انقلابی و ارشادگر عین چهل سال گذشته شنیده و دیده‌ایم.
شهید! ارزش‌های امام و انقلاب!
در بین ایرانیان این واژه شهید خیلی پر طمطراق و دهن پر کن است اما در عینیت، درکی توخالی از مقوله‌ی مرگ انسان‌ها و بسیار تنگ‌نظرانه است. برای خودشان دسته بندی هم دارند: والاترین و مرغوب‌ترین خون، خون شهدای کربلاست و سپس ادامه دارد تا برسد به شهدای گمنام که والدین بی سر و زبان و متواضعی داشته‌اند.
برای اینکه نوک این قلم قدری یخ کند و هم‌سطح این خونخواهان نشود، نخست نگاهی به تعداد کشته شدگان بخشی از جنگ‌ها و درگیری‌های جهان پس از سال ۱۹۰۰ میلادی بیاندازیم:
- جنگ روسیه و ژاپن ۱۹۰۴: بیش از ۲۰۰ هزار کشته
- جنگ جهانی اول: ۵،۵ میلیون کشته، بیش از ۴ میلیون مفقود و بیش از ۱۲ میلیون زخمی
- جنگ جهانی دوم: بیش از ۶۲ میلیون کشته که از آنها ۲۴ میلیون سرباز بودند, ۲۲ میلیون زخمی
- جنگ چین و ژاپن ۱۹۳۷: بیش از ۲،۴ میلیون کشته، سه میلیون زخمی، ۱۲۰ هزار مفقود
- جنگ ویتنام: بیش از ۱،۲ میلیون کشته، بیش از ۹۰۰ هزار زخمی
- جنگ افغانستان: بیش از ۱،۳ میلیون کشته، بیش از ۵۰ هزار نفر زخمی
- جنگ کره شمالی و جنوبی: بیش از ۱ میلیون کشته
- جنگ داخلی سوریه: نزدیک به ۴۸۰ هزار کشته
چیدن این ارقام در کنار هم به جهت نشان دادن این است که در جنگ‌های صد ساله اخیر چه تعداد بزرگی از انسان‌ها در لباس رزم و در جایگاه فرد عادی در جنگ‌ها جان باخته‌اند. چند درصد از این جمعیت عظیم انسانی مقصر در افروختن آتش جنگ و چند درصد بیگناه بوده‌اند، هرگز بر بشر نه معلوم خواهد شد و نه با هیچ محکی قابل ارزیابی است. هرگز نمی‌دانیم کدام انسان در مقام تهاجم بوده است و کدام انسان در مقام دفاع جان باخته است. جنگ بین ایران و عراق نیز بیش از ۵۰۰ هزار کشته و زخمی برای ایران و ۳۸۰ هزار کشته و زخمی برای عراق به جای گذاشت.
اما، اگر اینگونه که «هموطنان» ما، به خونخواهی از دست رفته‌گان‌شان، اعم از انقلابی، جانباز جنگ ایران و عراق، شهید در سوریه و عراق، رفتار می‌کنند و دیگران را مدیون و وامدار می‌دانند، بازماندگان این جانباخته‌گان لیست بالا نیز رفتار می‌نمودند یا نمایند؛ آنوقت ما چه جهانی داشتیم؟
مگر سربازان ویتنامی، کره‌ای، ژاپنی و روسی از روی بی‌غیرتی و نادانی به مصاف دشمنانشان رفته‌اند و کشته شده‌اند؟ یا مگر جان فقط برای مسلمانان (بخوانید شیعیان) عزیز است؟ با این منطق پوشالی مقدم دانستن خون «شهدا» بر دیگر قربانیان تاریخ، دیگر جایی برای حرمت و ارزش انسان‌ها باقی نمی ماند! حقیقت این است که هر جا جنگ است و بوده است جوانان آن مملکت، خواسته و نخواسته، به دفاع از كشورشان پرداخته‌اند، رشادت و ایثار نشان داده‌اند و بی‌چشمداشتی جان خود را برای میهن پرداخته‌اند.
اینكه در ایران، یک مشت خائن بی‌وطن، نام سربازان دفاع از وطن را «شهید» گذارده و آرمان مرسوم و رایج در تاریخ بشری، که دفاع از میهن باشد را به نام «ارزش‌های خمینی و انقلاب» به سرقت برده‌اند، چیزی جز شناعت و لئامت را به تصویر نمی‌کشد، تا بدان وسیله هر زور و تبعیض و اجحافی را بر سر مردم ما روا دارند.
در ازای این قباحت و بی‌شرفی این مزدوران حکومت، زنان ایرانی در اوج آزادگی و در قله‌ی سربلندی تاریخ با این شرارت‌ها و کورذهنی‌ها مبارزه کرده‌اند.
اگر،
آن شهید امروز بر می‌خواست و می‌دید «خواهرش» چگونه با دست خالی سال‌هاست در برابر این نامردها و عفریته‌ها رنج و درد و شکنجه را به تن خریده است تا بگوید «ایران برای اسلام نبود و نیست» و اگر «اسلام برای ایران باشد، این هنر اسلام است»، آنوقت از ایثار خود به حیرت و تامل می‌نشست! این شهدا اگر زبان داشتند، داد بر سر، و اگر دست داشتند تودهنی به این جماعت خونخواهانشان می زدند.
تحلیل/نقطه
۲۱ فوریه ۲۰۱۹
