حمید یوسفی: خلیل ملکی، یکی از فیگورهای مهم تاریخی سیاسی ایران است که چه قبل از انقلاب و چه پس از آن، صحبت درباره فعالیت سیاسی او بسیار است. او از اعضای ۵۳ نفر بود که در دوره پهلوی اول به زندان افتاد و پس از سقوط رضاشاه، به حزب توده پیوست و سپس در سال ۱۳۲۶ از این حزب جدا و به منتقد جدی سیاست‌های حزب توده تبدیل شد. برای ملکی سوسیالیسم بدون وجوه دموکراتیک آن معنا نداشت

اگر جورج بوش پسر، دموکراسی را جایگزین حکومت ایران، که محور شرارت بود، می‌خواست، اگر باراک اوباما اصلاحات را در ایران و امکان تولد حکومتی قانونمند و مردمی را از دل نظام ولی فقیه ممکن می‌دید، اما ترامپ، واقع‌بینانه‌تر به حکومت ایران نگریست. در دوران ترامپ، از دهان او، مایک پمپئو و کادر اداری دولت ترامپ، بارها سخنان و نقدهای تندی را علیه سران جمهوری اسلامی ایران شنیدیم، که کاملا تازگی داشت و گویی حرف دل همه‌ی مخالفان و اسیران حکومت توتالیتر مذهبی ایران بودند.

اینروزها با نشر یا پخش خبری که از بیماری علی خامنه‌ای می‌گوید، باز نام پسر وی، مجتبی خامنه‌ای در رسانه‌های سپهر سیاسی دیده می‌شود، چرا که جای دیگری او را ندیده‌ایم. بسیار نکته‌ی جالب توجهی است؛ که سخن از جانشینی مجتبی برای سمت ولی فقیه پس از فوت پدرش به میان می‌آید. سخن از جانشین شدن کسی است که تاکنون حتی یک سخنرانی از او دیده نشده، یک سمت سیاسی علنی نداشته، یک موضع‌گیری سیاسی را بیان ننموده و در یک نشست مربوط به مسائل مملکت حضور پیدا نکرده است. همچنان، چونان که باری نوشتیم، آفتابی نمی‌شود.

زمانیکه از تقابل ایران و آمریکا صحبت می‌شود، بحث اینکه دونالد ترامپ چگونه آدمی و چگونه سیاستمدار و چگونه آمریکایی است، و اینکه مبحث «ترامپیسم» اصلا وجه واقعی و مصداق دارد یا ندارد، به کنار گذارده شود بهتر است. بی‌شک مقاله‌ی ذیل قدری اشاره دارد که ترامپ با ملایان (دشمنان ملت ایران) چه کرد. اما اینروز‌ها که جمهوری اسلامی ایران و طرفداران این حکومت و لابی‌ها آن در آمریکا از خوشحالی‌ ِ تحقق رویای «پایان کابوس ترامپ و آغاز لالایی بایدن»، با دمشان گردو می شکنند، بهتر است که جام جهان‌نما را طوری بنگریم که در آن بایدن رییس جمهور ایالات متحده‌ی آمریکاست. 

به خواندن ادامه دهید «پس از آنکه بایدن آمد!»

از سال ۱۳۵۷ تا ۱۳۶۱، عمری را در ایران سیاه پس از انقلاب زیستم تا هرگز روزی را بی دغدغه‌ی ایران به شام و خوابی را بی یاد ایران نپیمایم. فوت محمد رضا شجریان، بانگ سحر بر آن دوران و این روزگار بود. به سراغ مجموعه ای از کاست در گوشه‌ای از کمد رفتم. یادگاری از آن دوران، بیش از سی کاست که جلد آنها را خود نوشته و تذهیبی ساده افزوده بودم. پیش و پس کوچ اجباری، در میان غم از دست رفتن وطن و صدای غربت که از آنسوها مرا فرا می‌خواند، این کاست‌ها را می‌شنیدم و دل به آنها و وازدگی از آنچه بر زبان و فکر مردم انقلابی جاری بود می سپردم. سی کاست از آوازها و به خواندن ادامه دهید «بالهای پرواز هنر»