از سال ۱۳۵۷ تا ۱۳۶۱، عمری را در ایران سیاه پس از انقلاب زیستم تا هرگز روزی را بی دغدغه‌ی ایران به شام و خوابی را بی یاد ایران نپیمایم. فوت محمد رضا شجریان، بانگ سحر بر آن دوران و این روزگار بود. به سراغ مجموعه ای از کاست در گوشهای از کمد رفتم. یادگاری از آن دوران، بیش از سی کاست که جلد آنها را خود نوشته و تذهیبی ساده افزوده بودم. پیش و پس کوچ اجباری، در میان غم از دست رفتن وطن و صدای غربت که از آنسوها مرا فرا می‌خواند، این کاست‌ها را می‌شنیدم و دل به آنها و وازدگی از آنچه بر زبان و فکر مردم انقلابی جاری بود می سپردم. سی کاست از آوازها و به خواندن ادامه دهید «بالهای پرواز هنر»
یکی از خوانندگان این سایت با کنایه پرسیده است که چرا سایت نقطه کم‌کار شده است، آیا تهدید شده و ترسیده است و می‌خواهد آرام آرام کنار بکشد و محو شود؟ در فضای افکار و جهان‌بینی‌های حاکم بر داوری آنهاییکه سیاست را دنبال می‌کنند، این پرسش تقریبا جزو بدیهیات و نگرش‌های نهادینه شده در بین ما ایرانیان است. ابدا از این پرسش نباید رنجید بویژه که این افراد از نزدیک با نویسنده در تماس نیستند. 
از سال ۱۹۹۰ میلادی که جهان با اوج گرفتن سرعت پیشرفت کشورهای مجهز به فن‌آوری اطلاعات مواجه شد، زنگ خطری به صدا درآمد اما گوشهای بسیاری شنوا نبود. یکی از این گوشهای کیپ و مغزهای در قرنطینه باورهای خود و نگاه دوخته شده به افقی موهوم را باید ایران و ایرانی دانست. یکباره توازن تجمع ثروت در کشورهای جهان نمودار متفاوتی را که از دهه‌ی ۱۹۷۰ آغاز کرده بود نشان داد. 
شعرها سروده می‌شوند و حاضرین می گویند «ای جان»! شیخ و ریا، پیشانی سوخته، آقازاده، مجتهد مسکوت، پرستوها، اختلاس‌های میلیاردی، همه‌ی اینها اسباب لبخند شده‌اند. اختراع دیش ِ حلبی ِ ویروس شناس هم، اسباب نوشتن شد. قلم‌ها و افکار، امروز نه، که سالهاست در یک قرنطینه‌‌ی بی سرانجام بسر می‌برند. چه غمی است! که «وان من شو»های‌مان بزودی دور از قرنطینه باز ما را می‌خندانند.
دومین یا سومین کشور جهان شدیم. تمام تاریخ افتخارات‌مان اکنون تکمیل می‌شود. تمام دروغ‌پردازی‌های دولت کلید به اوج می‌رسد قبل از اینکه جایش را به دولت بعدی بدهد. یک افتخار بزرگ: پس از چین و ایتالیا، ماییم! اینبار اسراییل و همه‌ی کشورهای عربی را پس زدیم. تا فردا بگوییم به کوری چشم اسراییل، «ما» متوکلان امام هشتم و خواهرش توانستیم با این بزرگترین بلای تاریخ معاصر، قدرتمندانه در افتاده و زمین‌اش بزنیم. 
در تواريخ سيستان آمده است:
ترکیه همچنان به بازی سیاسی خود که شاید در اولین نگاه از بهم‌ریختگی نشان دارد و خوانش استراتژی‌ها آن آسان نمی‌نماید ادامه میدهد. رجب طیب اردوغان در طول سال‌های رهبری‌اش بر شرایط سیاسی ترکیه تاثیر بسیار گذارده است. او برای چینش ادوات قدرت سیاسی‌اش بیش از همه، از بهم ریختگی شرایط خاورمیانه و تعدیل نقش تند آمریکا و روسیه در نظم جهانی، بهره می‌برد. 
* دلاوری و دلبستگی شاه به منافع ملّی، باعثِ خشمِ«خدایانِ نفتی» و عامل عُقوبت ها وُ عذاب های آینده بود. — *به قول مهندس عزت الله سحابی: برنامه‌های شاه به نفع ایران بود و ما متوجه نمی شدیم. — *رویدادهای مهندسی شده ای مانند آتش زدنِ سینما رکس آبادان و کُشتارِ میدان ژاله به شاه نشان داد که دشمنانش برای رسیدن به اهداف خود تا چه حد می توانند دست به جنون وُ جنایت بزنند! — * شاهِ« مُرغدِل »؟ یا « پرومته در زنجیر»؟ 
دوم اسفند یکباره‌ی آنچه که سال‌ها بین دست‌های مخالفان و علی خامنه‌ای همچون پارچه‌ی زربفتی از دو سو کشیده می‌شد، پاره شد. بدست هیچکس هیچ نماند. آبرویی که علی خامنه‌ای با آن ندا می‌داد که خداوند دعایش را قبول کرده است، ریخت. انتخابات نه تنها کم‌شور برگزار شد که در حد فضاحت سیاسی برای رژیم، از سوی مردم تحریم گشت. پارچه‌ی زربفت انتخابات که سه معنا یافته بود پاره و به گوشهای انداخته شد. رژیم محبوس‌تر و فروپاشی آن ملموس‌تر گشته است. 
در دنیای سیاست و بویژه بین‌المللی، عادات و اصول اکتساب شده‌ای در جهان آزاد و دموکرات تعبیه و جایگذاری شده‌اند که پایبندی صوری و آداب‌منشانه به این اصول گاهی همچون کمدی‌های سیاه در روابط بین کشورها مرسوم می‌شوند. احترام به کسانی که خود را منتخب از سوی مردم می‌دانند، یکی از این اصول تشریفاتی است و گویی برای بعضی حد و مرزی نمی‌شناسد. 
* انقلاب اسلامی، انقلابی نامتعارف، ناهمزمان و معمّا گونه بود و با ساختارِ اساساً سکولارِ جامعۀ ایران تناسبی نداشت. — *طرح سرنگونی شاه، 4 سال پیش از وقایع 1357 کلید خورده بود! — *شاه:« بین قدرت های امپریالیستی و ما برخوردی روی میدهد». — چنانکه گفتم،دکترمیلانی باعُمده کردنِ«سیاست های دینی شاه و افزایش شگفت انگیزمساجد»،انقلاب اسلامی و به قدرت رسیدنِ روحانیّون را محصولِ سیاست های شاه می داند. 
سال های 1340- 1350 درخشان ترین دورۀ حیاتِ اجتماعی،صنعتی،هنری و فرهنگی ایران بود.به نظرِ من،ایران درزمان محمّد رضا شاه یکی از سکولارترین کشورهای خاورمیانه بود. — در ردِّ نظرِدکترمیلانی مبنی بر«اسلامی شدنِ جامعۀ ایران در زمانِ شاه»-می توان پرسید:این چه«جامعۀ اسلامی» بوده که90% نویسندگان،شاعران و روشنفکرانِ آن چپ یا سکولاربودند؟ — نقشِ یارانِ فلسطینی یا ایرانیِ دکترمصطفی چمران درکُشتارِ«میدانِ ژاله»(جمعۀ سیاه) چه بود؟ 