بیش از چهل سال از آن اشتباه سال ۵۷ گذشته است. دو نسل، بار سنگین اشتباه نسل انقلاب را بدوش می‌کشند. این ملت، دیگر آن ملت خمود و متحیر دهه‌های ۶۰ و ۷۰ نیست. در دو رویارویی بزرگ و همه‌گیر و ده‌ها شورش پراکنده، نهاد خونخوار و بیرحم حکومت را آزموده است. از همین روست که در مدت زمان کوتاهی از درون ایران، کارزار «نه به جمهوری اسلامی» و «رای بی رای» نطفه یافت

خامنه‌ای دقیقا برای دوران پس از مرگش، آرامشی را به اهل بیت ولایت، ملایان و حکومت‌اش بدهکار است. سقوط مفهوم جمهوری از ترکیب ناقص‌ الخلقه‌ی «جمهوری اسلامی ایران»، در حال حاضر بزرگ‌ترین ضربه‌ای است که مردم می‌توانند به رژیم بزنند. مردم هیچ توانی در چینش سیاست‌های میدانی سپاه و توافق‌های پنهان روسیه و ایران نداشته‌اند. اما هرچه هراس سپاه و رژیم از مردم بیشتر شود، در تبانی‌ها دست‌ تنگ‌تر خواهند شد

سایت کوچه کلیپی دیدنی از دو هموطن «آگاه» و «با غیرت» را جمع آوری کرده و به نمایش گذارده است. کلیپی که همزمان چند احساس متقارن و نامتقارن، همسو و ناهمسو، را در بیننده بر‌می‌انگیزد. یقین داشته باشیم، حتی اگر فرخ نگهدار هم این کلیپ را ببیند، دست کم با چند تا ناسزای زیر لب آنرا می‌بندد. برخورد با ویژگی نادری در انسان، شجاعت و شاید از دید فرخ نگهدار، (عصیان کور و نادیالکتیک)، اولین چیزی‌ست که این کلیپ به سوی ما پرت می‌کند. سپس صدای درد درون و فریاد‌هایی از جنس سروده‌‌ی زنده‌یاد مهدی اخوان ثالث، چپی که همیشه در یادها و دل‌ها است، در ذهن می‌نشیند: «بگذارید فریادی بزنم»!

این‌ها را می نویسم، تا تو جوان ایرانی بدانی، من نیز در سالهای قبل و بعد از انقلاب ۵۷، با چه طیف افکار و جهان‌بینی روبرو و شاهد کوبیدن چکش‌های «نفرت» بر در و دیوار مملکت‌ام بودم. تا بدانی، آن آدم‌ها که دور و بر سرکرده‌های انقلاب می‌لولیدند، امروز، اگر چه لب به زبان تلطیف بر‌چیده‌اند و ابراز پشیمانی می‌کنند، اما هنوز جان و پوست‌شان با همان «دلداده‌»هاست. هنوز دردی جز آمریکاستیزی ( و از میانبری بنام اسراییل هم) ندارند. هنوز امید دارند یک دولت اسلامی- و یا چپ «خوب» در ایران، تمامی آبروی به یغما رفته‌شان را بازسازی کند.

آنچه که در درگیریهای اسراییل و فلسطینیان دیده می‌شود و آنچه که در پیرامون آن، نشان از برداشت و درک ایرانیان از این درگیریها دارد، جای یک آرزو را، نیاز می‌بخشد. بسیار بارها از برداشت و دریافت هموطنان از وقایع جهان در شگفت نشسته‌ایم. حرفی هم نیست، انسان است و آزادی در اندیشه و داوری برازنده‌ی اوست. اما خماریِ پس از رو در رو شدن با رخداد‌های بزرگ، در بین ایرانیان بسیار مشاهده می‌گردد. گویی سالها برای ما دقایقی بیش نیستند و آموختن در پیش پای خماری زانو زده است.

روشن است که پس از رسیدن به پای صندوق رأی ، شاهزاده حق دارند از هرگونه مسئولیتِ سیاسی  انصراف و استعفا دهند،امّا تا آن زمان،هرگونه فرا- فکنی یا فرار از مسئولیّت سیاسی و مبارزاتی  توهین به جوانانی است که باشعارِ«رضاشاه،روحت شاد!»و «ولیعهد کجایی به دادِ ما بیایی»خیابان های ایران را به خونِ خود گلگون کرده اند.این سخن به معنای آن نیست که همۀ تظاهرکنندگان در خیابان های ایران خواستار بازگشت رضا پهلوی بودند بلکه به این معنا است که جمهوریخواهان ما(با طیف های پراکنده شان) هنوز چهرۀ شایسته ای از خود ارائه نکرده اند و لذا به جای«برخورد سَلبی» (مخالفت با رضا پهلوی) لازم است که به دنبال ترمیم کمبودهای خود باشند.

در حاشیه‌های همه‌ی حرف‌ها ظریف، آشکار است که او دلخوشی از خامنه‌ای و درک او ندارد. ظریف، با چیدن عروسک‌های ارزشی و انقلابی جمهوری اسلامی در روی میز کارش، خودش را به «…» زده است که «ما خوبیم» و چینی‌ها و روس‌ها در سیاست از ما (من) آموخته اند. او می‌داند جمهوری اسلامی چه تحفه‌ی ناسازه‌ای برای جهان سیاست و مناسبات سیاسی با منطقه است. اما، در او عشق به چیز دیگری هم (ایران) نیست. او فرزند هیاهو و هیجان و قهرمان‌بازی‌ها است. جاه‌طلبی است که در برابر نالایقان و کور‌ذهنان حاکم بر ایران، بلبل خوش الحان دیپلماسی شده است. او در اصل وامدار خامنه‌ای و مخلص بیت است. بیهوده نیست که ظریف بارها در اظهارات‌اش دل خانواده‌های قربانیان و معترضین سال ۹۸ را به درد آورده است.

آنگاه که همه‌ی این شگرد‌ها کار نمی‌‌کنند و زندانیان تن به خفت نتیجه‌ی از پیش تعیین شده و روند مسابقه‌ی ساختگی نمی‌دهند و عقلانیت حاکم در بین زندانیان، آنها را به پای این معامله‌ی نابرابر نمی‌کشاند، باید دست بر نقاط حساس و افراد حساس بین زندانیان برد. از تحریک احساسات آنها بهره جست و آنها را در حالتی از تقابل احساس و عقل قرار دارد. اینجاست، که واقعه‌ای تلخ در زندان روی می‌دهد.

مطلب زیر برگرفته از سایت پیک ایران است. منبع اصلی مطلب سایت آسو می‌باشد. مطلب از کارهای جدید و خواندنی هراری است و ترجمه‌ی روان ثابتی، بر لذت خواندن می‌افزاید. برای جوانان ایرانی، دسترسی به افکار و نظرات یووال نوح هراری از دو سال پیش مشکل گشت که جای تاسف دارد. عده‌ای او را ماتریالیست نامیدند تا از کشش نوشته‌های او کم کنند. ولی او در اصل یک فیلسوف آنگلوساکسون راستین است و امید که جوانان ایران با روش استدلال و تحلیل او آشنا شوند.

مطلبی را از سوی این دو «کارشناس»، در «یو اس تو دی»، انتشار داده‌اند. بسی جای تامل دارد که دو کارشناس، که با معرفه‌ی اعضای نایاک، در سایت گویا مطلب بدانان نسبت داده شده است، وارد یک زبان هشدار با ادمینستریشن جاری و رییس جمهور آمریکا می‌شوند. به بایدن میگویند: تو به طبقه‌ی متوسط آمریکا قول ارتقاع جایگاه و رفاه، از مجرای سیاست خارجی را داده‌ای اما اکنون درگیر «ارزش‌های» آمریکایی‌های «تندرو» شده‌ای.

مصاحبه‌ای از سوی گزارشگر کیهان لندن با شاهزاده رضا پهلوی انجام شده است. وقتی می‌گوییم، نمی‌توان دید و فهمید که از کجا، و چرا اینقدر ضربه به این صفوف و قامت‌های مبارزه‌ در خارج از کشور می‌خورد، بی‌دلیل نیست. این هم شاهدی از این دست که توسط گزارشگر این مصاحبه، روز دوم فرودین‌ماه ۱۴۰۰، عیدی‌مان شد. سماجت مکدر گزارشگر عیان است و پرسش‌های تکراری، با همان دست و دسته،همچون دهه‌های گذشته هاون‌کوبی و به هوا افشان می‌شنوند:

اغلب فرنگ رفته ها، در بحث های سیاسی خود، از اصطلاج «تغيير پارادایم» ياد می کنند؛ من اما همیشه از اصطلاح «قراردادن قطار بر ریلی ديگر» استفاده کرده ام و، بعنوان يک جمهوريخواه، اعتقاد دارم که شاهزاده رضا پهلوی هم، همچون پدر بزرگ خود که در آستانه قرن پیش قطار تاريخ ايران را بر روی ريل تازه ای قرار داد، صد سال پس از او، دست به انجام چنین کاری زده و بهيچ روی نمی توان از سحنان اش اینگونه استنباط کرد که او از هر آنچه با او به دنيا آمده استعفاء داده و خواستاران پادشاهی را یکسره نااميد کرده است.

سالی دیگر، سالی تلخ برای جهان را پشت سر گذاردیم. طوفانها و ملایمات، غمها و شادیها چون به نوروز رسند، سر فرود آرند و دمی را بر بزرگی هستی، تازه کنند. چنان که سعدی گوید:
آدمی نیست که عاشق نشود فصل بهار
هر گیاهی که به نوروز نجنبد حطب است.
سال نو خجسته باد. باشد که همراه سال ۱۴۰۰ خورشیدی، نور و تابش آزادی، رهایی از استبداد و بیداد را به میهن هدیه نمایند.

در روزهای اخیر، رخدادی تازه در سپهر سیاسی ایران را شاهد بودیم. کارزار نه به جمهوری اسلامی، اینک بر بسیاری شناخته شده و بزودی می‌فهیم و می‌دانیم که چه نرخ و سوقی دارد. شکست‌های پیاپی امید در ایرانیان، از جمله در انتظار اتحاد و کار گروهی اپوزیسیون برونمرز، نوعی نگاه بدبینانه و پوشیده در پیش‌داوری‌ها را برای همه‌ی ما سبب گشته است. امری طبیعی‌ست و نمی‌توان از جوشش احساسات/شکست‌‌ها جلوگیری کرد. اما گاهی جفا می‌کنیم؛ از جمله به رضا پهلوی!