پروفسور والتر راسل مید می‌نویسد که سربازان آمریکایی که هفته پیش به منطقه اعزام شدند همانند سیم تله‌ای می‌مانند که با کوچکترین حرکتی عکس العمل نشان خواهد داد. این شرایط را در دوران جنگ سرد در برلین هم شاهد بودیم. این بدین معنی‌ست که اکنون سربازان آمریکایی دم دست ایران هستند و با کوچکترین حمله به آنها، شرایط کاملا تغییر میكند. به خواندن «عبور از خط‌ قرمز‌های ترامپ یعنی آغاز حمله به ایران» ادامه دهید

شاید این حرف‌ها متوجه‌ی مخالفان شورا است، اما، اگر این شورا، آخرین «برگ» اپوزیسیون برای ایجاد باور به اپوزیسیون خارج از کشور است؛ که هست! پس این شورا باید بتواند آبروی خسته و به زانو نشسته‌ی اپوزیسیون را بدان باز گرداند؛ زیرا اپوزیسیون‌ها باید دارای اعتبار و اقتدار باشند، جز این نیست که اپوزیسیون‌ها مایه‌ی امیدند. نگهبان آرامش و امنیت مردم‌اند. دشمنان رنج‌اند.

به خواندن «چند کلمه با شورای مدیریت گذار و شاهزاده» ادامه دهید

کاری جدید از شاهکار بینش‌پژوه در اینترنت روی یوتیوب پخش شده است. کاری است شنیدنی، حرفه‌ای و با استانداردهای جهانی، سبکی جدید در خوانندگی از سوی خواننده شنیده می‌شود و برای نقد هنری از این کار نکات مثبت کم نیستند. اما، این تشکر از سوی نقطه، دارای سویه‌ی دیگری هم هست. و آن چیزی‌ست که در «کلاسیک» شدن کار هنری و هنرمند بسیار نقش به‌سزا و بااهمیتی دارد. به خواندن «تشکر از بینش‌پژوه، با یادی از فریدون فرخزاد» ادامه دهید

«بیداری ها و بیقراری ها»نوشته هائی است«خطی به دلتنگی»که میخواست نوعی«یادداشت های روزانه» باشد،دریغا که-گاه-از «خواستن»تا«توانستن»،فاصله  بسیاراست. درسال های مهاجرت نامه های فراوانی به دوستانم نوشته ام که متضمن بسیاری ازدیده ها و دیدگاه های نگارنده است.دریغا که بسیاری ازآنها در دسترسم نیست هرچندرونوشتِ موجود برخی ازآن نامه ها می تواند به خواندن «بیداری ها و بیقراری ها(۳۵)،علی میرفطروس» ادامه دهید

 این دو کشور، هر دو از لحاظ دیپلماسی و بازی در سیاست، بسیار ناسالم رفتار نموده و می‌نمایند. اگر عربستان نازپرورده‌‌ است، ایران هم در انجام تحلیل‌های بلند مدت بسی کند‌ذهن است و در اشتباه‌کاری  ید بیضایی دارد. درد آنجاست که عربستان بطور طبیعی و ذاتی – و نه از روی آرمان‌های آسمانی – نزدیک منافع مردم‌اش می‌ایستد. اما برای جمهوری اسلامی منافع و جان ایرانی‌ها در تقدم قرار ندارد. به خواندن «چرا آمریکا عربستان و اروپا ایران را «دوست» دارد؟» ادامه دهید

شرایط منطقه‌ی خلیج فارس کاملا می‌تواند دگرگون شود و یا اینکه همینگونه بماند. حملات انجام شده توسط چند تا پهباد و احیانا تعدادی موشک «دقیق» و یا نادقیق کروز به تاسیسات نفتی عربستان سعودی، اوضاع جهان را از لحاظ امنیت ارسال انرژی و سوخت، کاملا زیر پرسش برد. احتمالات بسیار زیادی روی میز است و هیچ‌کس با قاطعیت نمی‌تواند بگوید چه خواهد شد. به خواندن «سکوت دائئ‌جان ناپلئون» ادامه دهید

به خواندن «افشاگری‌های «فاضل» به چه کار آمد؟!» ادامه دهید

فکر کنیم که، در ایران، بخواهیم برای بزرگداشت فردوسی و اسطوره‌های اخلاق کهن مردم ایران، کارناوالی از داستان‌های شاهنامه را به خیابان‌ها آوریم. نمایش‌های حماسی که در آن رستم و سهراب و تهمینه و دیو سپید، همراه با اشعار فردوسی، در خیابان‌های شهر، پنجره‌ها و مشتاقان را درنوردند. کودکان از والدین بپرسند و والدین در کنار آنها زانو زده و از اسطوره‌های اخلاق ایرانی بگویند.
به خواندن «محرم! شکستِ سکوت!» ادامه دهید

دریای مازندران یا کاسپین، که نامش برای ما ایرانیان کاشپی «یا کاسپی» باید باشد، همیشه در درازنای تاریخ بخشی از قلمرو ایران بوده، به جز انتهای شمالی آن که محل سُکنای قوم نیمه وحشی و شکارچی خزرها بوده است. شهر ۲۰۰۰ساله دربند در داغستان که اکنون در قلمرو روسیه قرار دارد، دِژ نظامی ایران برای دفع حمله های این قوم غارتگر بدست غُباد یکم ساسانی ساخته و در زمان انوشیروان مستحکم شد به خواندن «حقوق ملت ایران در دریای کاسپی – زیر پای جمهوری اسلامی – کورش زعیم» ادامه دهید

مهارت برای راه رفتن روی طناب «حقیقت چیست و کجاست»! تا از این طناب به پایین نیافتیم. او کاملا سرنخ می‌دهد که دعوای بر سر اینکه کی از حقیقت بیشتر می‌داند، ما را به فنا خواهد داد: «چون پرده بر افتد نه تو مانی و نه من!» ** جالب اینجاست که در درون این اشاره‌ی حکیم، ما به مهارتی باید ماهر گردیم که در عمل برای بسیاری از مسلمانان جهان و ایران ناشناخته است. به خواندن «سکولاریسم، حاصلِ گفتگوی بی نتیجه‌ی دین و دهر» ادامه دهید

آرامش دوستدار «دینخویی» را بدرستی مهم‌ترین مانع ایرانیان در راه پیشرفت دانسته است. او دینخویی را «برخوردی عاری از سنجش و شک با امور»(1) تعریف می کند. یعنی اینکه نتوانیم در باورهایی که دین در ما نهادینه کرده شک کنیم و در آنها بازنگری نماییم. البته چنین برخوردی نه ویژگی عوام است و نه منحصر به افراد مذهبی:  به خواندن «آیا می‌توان بر «دینخویی» ایرانی غلبه کرد؟ فاضل غیبی» ادامه دهید

این پنهان ماندن مجتبی در پس پرده‌ی اندرون، نشان از عدم اطمینان خامنه‌ای از فردای حکومت‌اش نیز دارد. چرا نباید بار دیگر نام «خامنه‌ای» در سپهر جهان سیاسی تشیع نام بندد؟ مجتبی می‌تواند به مسکو، عراق و یا دمشق بگریزد و در آنجا باز قهرمانی از قهرمانان شیعه، در لباس یک ملای آرام و ساده‌زیست زنده باشد. تا شاید روزی به کار آید. به خواندن «چرا مجتبی خامنه‌ای آفتابی نمی‌شود؟» ادامه دهید