روشن است که پس از رسیدن به پای صندوق رأی ، شاهزاده حق دارند از هرگونه مسئولیتِ سیاسی  انصراف و استعفا دهند،امّا تا آن زمان،هرگونه فرا- فکنی یا فرار از مسئولیّت سیاسی و مبارزاتی  توهین به جوانانی است که باشعارِ«رضاشاه،روحت شاد!»و «ولیعهد کجایی به دادِ ما بیایی»خیابان های ایران را به خونِ خود گلگون کرده اند.این سخن به معنای آن نیست که همۀ تظاهرکنندگان در خیابان های ایران خواستار بازگشت رضا پهلوی بودند بلکه به این معنا است که جمهوریخواهان ما(با طیف های پراکنده شان) هنوز چهرۀ شایسته ای از خود ارائه نکرده اند و لذا به جای«برخورد سَلبی» (مخالفت با رضا پهلوی) لازم است که به دنبال ترمیم کمبودهای خود باشند.

در حاشیه‌های همه‌ی حرف‌ها ظریف، آشکار است که او دلخوشی از خامنه‌ای و درک او ندارد. ظریف، با چیدن عروسک‌های ارزشی و انقلابی جمهوری اسلامی در روی میز کارش، خودش را به «…» زده است که «ما خوبیم» و چینی‌ها و روس‌ها در سیاست از ما (من) آموخته اند. او می‌داند جمهوری اسلامی چه تحفه‌ی ناسازه‌ای برای جهان سیاست و مناسبات سیاسی با منطقه است. اما، در او عشق به چیز دیگری هم (ایران) نیست. او فرزند هیاهو و هیجان و قهرمان‌بازی‌ها است. جاه‌طلبی است که در برابر نالایقان و کور‌ذهنان حاکم بر ایران، بلبل خوش الحان دیپلماسی شده است. او در اصل وامدار خامنه‌ای و مخلص بیت است. بیهوده نیست که ظریف بارها در اظهارات‌اش دل خانواده‌های قربانیان و معترضین سال ۹۸ را به درد آورده است.

آنگاه که همه‌ی این شگرد‌ها کار نمی‌‌کنند و زندانیان تن به خفت نتیجه‌ی از پیش تعیین شده و روند مسابقه‌ی ساختگی نمی‌دهند و عقلانیت حاکم در بین زندانیان، آنها را به پای این معامله‌ی نابرابر نمی‌کشاند، باید دست بر نقاط حساس و افراد حساس بین زندانیان برد. از تحریک احساسات آنها بهره جست و آنها را در حالتی از تقابل احساس و عقل قرار دارد. اینجاست، که واقعه‌ای تلخ در زندان روی می‌دهد.

مطلب زیر برگرفته از سایت پیک ایران است. منبع اصلی مطلب سایت آسو می‌باشد. مطلب از کارهای جدید و خواندنی هراری است و ترجمه‌ی روان ثابتی، بر لذت خواندن می‌افزاید. برای جوانان ایرانی، دسترسی به افکار و نظرات یووال نوح هراری از دو سال پیش مشکل گشت که جای تاسف دارد. عده‌ای او را ماتریالیست نامیدند تا از کشش نوشته‌های او کم کنند. ولی او در اصل یک فیلسوف آنگلوساکسون راستین است و امید که جوانان ایران با روش استدلال و تحلیل او آشنا شوند.

مطلبی را از سوی این دو «کارشناس»، در «یو اس تو دی»، انتشار داده‌اند. بسی جای تامل دارد که دو کارشناس، که با معرفه‌ی اعضای نایاک، در سایت گویا مطلب بدانان نسبت داده شده است، وارد یک زبان هشدار با ادمینستریشن جاری و رییس جمهور آمریکا می‌شوند. به بایدن میگویند: تو به طبقه‌ی متوسط آمریکا قول ارتقاع جایگاه و رفاه، از مجرای سیاست خارجی را داده‌ای اما اکنون درگیر «ارزش‌های» آمریکایی‌های «تندرو» شده‌ای.

مصاحبه‌ای از سوی گزارشگر کیهان لندن با شاهزاده رضا پهلوی انجام شده است. وقتی می‌گوییم، نمی‌توان دید و فهمید که از کجا، و چرا اینقدر ضربه به این صفوف و قامت‌های مبارزه‌ در خارج از کشور می‌خورد، بی‌دلیل نیست. این هم شاهدی از این دست که توسط گزارشگر این مصاحبه، روز دوم فرودین‌ماه ۱۴۰۰، عیدی‌مان شد. سماجت مکدر گزارشگر عیان است و پرسش‌های تکراری، با همان دست و دسته،همچون دهه‌های گذشته هاون‌کوبی و به هوا افشان می‌شنوند:

اغلب فرنگ رفته ها، در بحث های سیاسی خود، از اصطلاج «تغيير پارادایم» ياد می کنند؛ من اما همیشه از اصطلاح «قراردادن قطار بر ریلی ديگر» استفاده کرده ام و، بعنوان يک جمهوريخواه، اعتقاد دارم که شاهزاده رضا پهلوی هم، همچون پدر بزرگ خود که در آستانه قرن پیش قطار تاريخ ايران را بر روی ريل تازه ای قرار داد، صد سال پس از او، دست به انجام چنین کاری زده و بهيچ روی نمی توان از سحنان اش اینگونه استنباط کرد که او از هر آنچه با او به دنيا آمده استعفاء داده و خواستاران پادشاهی را یکسره نااميد کرده است.

سالی دیگر، سالی تلخ برای جهان را پشت سر گذاردیم. طوفانها و ملایمات، غمها و شادیها چون به نوروز رسند، سر فرود آرند و دمی را بر بزرگی هستی، تازه کنند. چنان که سعدی گوید:
آدمی نیست که عاشق نشود فصل بهار
هر گیاهی که به نوروز نجنبد حطب است.
سال نو خجسته باد. باشد که همراه سال ۱۴۰۰ خورشیدی، نور و تابش آزادی، رهایی از استبداد و بیداد را به میهن هدیه نمایند.

در روزهای اخیر، رخدادی تازه در سپهر سیاسی ایران را شاهد بودیم. کارزار نه به جمهوری اسلامی، اینک بر بسیاری شناخته شده و بزودی می‌فهیم و می‌دانیم که چه نرخ و سوقی دارد. شکست‌های پیاپی امید در ایرانیان، از جمله در انتظار اتحاد و کار گروهی اپوزیسیون برونمرز، نوعی نگاه بدبینانه و پوشیده در پیش‌داوری‌ها را برای همه‌ی ما سبب گشته است. امری طبیعی‌ست و نمی‌توان از جوشش احساسات/شکست‌‌ها جلوگیری کرد. اما گاهی جفا می‌کنیم؛ از جمله به رضا پهلوی!

یادآوری می‌کنیم که؛ آری در ایران هنوز باورمند به احمدی‌نژاد هست. هنوز هستند کسانی که به خاتمی امید دارند. هنوز هستند کسانی که به حکومت و نظام باور دارند. اما، آیا اینها بخشی از همان پلولاریسم لازم سیاست نیستند؟ آیا جدا انتظار داریم که با ایرانی که بلیزر حاوی خمینی را از فرودگاه تا بهشت‌زهرا روی دست برد، به یک جامعه‌ی دموکرات و سکولار برسیم؟ باید بتوانیم باور کنیم که بلوغ سیاسی مردم ایران در حدی‌ست که می‌توانند کشور را به سوی یک آینده‌ی روشن و پر سعادت برساند.

امروز مردم سوییس درباره‌ی قانون منع استفاده از روی‌بند زنان یا همان برقع به پای صندوق‌های رای می‌روند. اگر قانون تصویب شود، سوییس یازدهمین کشور اروپایی‌ست که در این باره رای مثبت می‌دهد. تاکنون در ده کشور اروپا استفاده از روی‌‌بند ممنوع شده است. آنچه درباره‌ی این قوانین از اهمیت زیادی برخوردار است، این نیست که زنان روی‌بند بزنند یا نزنند، در پس روی‌بند تروریست‌ها تردد بکنند یا نکنند، مسئله اصلی این‌ها نیستند. بلکه پیامی محکم به مسلمانان ساکن این کشور‌ها و جهان است که: «مقدسات شما، مقدسات همه نیست!».

اکنون می‌دانند مردم از صندوق‌ها و انتخابات نمایشی رژیم کاملا برگشته‌اند. درد اصلی همه‌ی اصلاح طلبان اینجاست.  برخی شواهد نشان می‌دهد خاتمی قصد بازگشت و ارائه‌ی نوش‌دارویی برای جسدی بنام «مشروعیت» و مقبولیت نظام را دارد. بی شک اتاق‌فکرهای جمهوری اسلامی سناریوهای بسیاری را روی میز دارند. شورش مردم بلوچستان، می‌تواند انگیزه‌ی برای یکی از این سناریوها باشد.

اصلاحات در نظام جمهوری اسلامی سرانجام به گل نشست. این ناقه‌ی آذین شده‌ی «سخت‌جان»، پس از دو و اندی دهه به اعتراف سران و مدافعان اصلاحات، ناتوان و نالان دیده می‌شود و می‌خواهند او را به حال خود رها کنند تا شاید در صحرای تاریخ سیاسی ایران گم شود و از یادها برود. آمدن دموکرات‌ها و جو بایدن هم کمکی به اصلاح‌طلبان نخواهد کرد. اینجاست که باید پرسید چه کسی قرار است طرح نو بعدی را دراندازد؟

حمید یوسفی: خلیل ملکی، یکی از فیگورهای مهم تاریخی سیاسی ایران است که چه قبل از انقلاب و چه پس از آن، صحبت درباره فعالیت سیاسی او بسیار است. او از اعضای ۵۳ نفر بود که در دوره پهلوی اول به زندان افتاد و پس از سقوط رضاشاه، به حزب توده پیوست و سپس در سال ۱۳۲۶ از این حزب جدا و به منتقد جدی سیاست‌های حزب توده تبدیل شد. برای ملکی سوسیالیسم بدون وجوه دموکراتیک آن معنا نداشت

اگر جورج بوش پسر، دموکراسی را جایگزین حکومت ایران، که محور شرارت بود، می‌خواست، اگر باراک اوباما اصلاحات را در ایران و امکان تولد حکومتی قانونمند و مردمی را از دل نظام ولی فقیه ممکن می‌دید، اما ترامپ، واقع‌بینانه‌تر به حکومت ایران نگریست. در دوران ترامپ، از دهان او، مایک پمپئو و کادر اداری دولت ترامپ، بارها سخنان و نقدهای تندی را علیه سران جمهوری اسلامی ایران شنیدیم، که کاملا تازگی داشت و گویی حرف دل همه‌ی مخالفان و اسیران حکومت توتالیتر مذهبی ایران بودند.

اینروزها با نشر یا پخش خبری که از بیماری علی خامنه‌ای می‌گوید، باز نام پسر وی، مجتبی خامنه‌ای در رسانه‌های سپهر سیاسی دیده می‌شود، چرا که جای دیگری او را ندیده‌ایم. بسیار نکته‌ی جالب توجهی است؛ که سخن از جانشینی مجتبی برای سمت ولی فقیه پس از فوت پدرش به میان می‌آید. سخن از جانشین شدن کسی است که تاکنون حتی یک سخنرانی از او دیده نشده، یک سمت سیاسی علنی نداشته، یک موضع‌گیری سیاسی را بیان ننموده و در یک نشست مربوط به مسائل مملکت حضور پیدا نکرده است. همچنان، چونان که باری نوشتیم، آفتابی نمی‌شود.