زمانیکه از تقابل ایران و آمریکا صحبت می‌شود، بحث اینکه دونالد ترامپ چگونه آدمی و چگونه سیاستمدار و چگونه آمریکایی است، و اینکه مبحث «ترامپیسم» اصلا وجه واقعی و مصداق دارد یا ندارد، به کنار گذارده شود بهتر است. بی‌شک مقاله‌ی ذیل قدری اشاره دارد که ترامپ با ملایان (دشمنان ملت ایران) چه کرد. اما اینروز‌ها که جمهوری اسلامی ایران و طرفداران این حکومت و لابی‌ها آن در آمریکا از خوشحالی ِ تحقق رویای «پایان کابوس ترامپ و آغاز لالایی بایدن»، با دمشان گردو می شکنند، بهتر است که جام جهان‌نما را طوری بنگریم که در آن بایدن رییس جمهور ایالات متحده‌ی آمریکاست.
یکی از خوانندگان این سایت با کنایه پرسیده است که چرا سایت نقطه کم‌کار شده است، آیا تهدید شده و ترسیده است و می‌خواهد آرام آرام کنار بکشد و محو شود؟ در فضای افکار و جهان‌بینی‌های حاکم بر داوری آنهاییکه سیاست را دنبال می‌کنند، این پرسش تقریبا جزو بدیهیات و نگرش‌های نهادینه شده در بین ما ایرانیان است. ابدا از این پرسش نباید رنجید بویژه که این افراد از نزدیک با نویسنده در تماس نیستند. 
از سال ۱۹۹۰ میلادی که جهان با اوج گرفتن سرعت پیشرفت کشورهای مجهز به فن‌آوری اطلاعات مواجه شد، زنگ خطری به صدا درآمد اما گوشهای بسیاری شنوا نبود. یکی از این گوشهای کیپ و مغزهای در قرنطینه باورهای خود و نگاه دوخته شده به افقی موهوم را باید ایران و ایرانی دانست. یکباره توازن تجمع ثروت در کشورهای جهان نمودار متفاوتی را که از دهه‌ی ۱۹۷۰ آغاز کرده بود نشان داد. 
شعرها سروده میشوند و حاضرین می گویند «ای جان»! شیخ و ریا، پیشانی سوخته، آقازاده، مجتهد مسکوت، پرستوها، اختلاس‌های میلیاردی، همه‌ی اینها اسباب لبخند شده‌اند. اختراع دیش ِ حلبی ِ ویروس شناس هم، اسباب نوشتن شد. قلم‌ها و افکار، امروز نه، که سالهاست در یک قرنطینه‌‌ی بی سرانجام بسر می‌برند. چه غمی است! که «وان من شو»های‌مان بزودی دور از قرنطینه باز ما را می‌خندانند.
دومین یا سومین کشور جهان شدیم. تمام تاریخ افتخارات‌مان اکنون تکمیل می‌شود. تمام دروغ‌پردازی‌های دولت کلید به اوج می‌رسد قبل از اینکه جایش را به دولت بعدی بدهد. یک افتخار بزرگ: پس از چین و ایتالیا، ماییم! اینبار اسراییل و همه‌ی کشورهای عربی را پس زدیم. تا فردا بگوییم به کوری چشم اسراییل، «ما» متوکلان امام هشتم و خواهرش توانستیم با این بزرگترین بلای تاریخ معاصر، قدرتمندانه در افتاده و زمین‌اش بزنیم. 
در تواريخ سيستان آمده است:
ترکیه همچنان به بازی سیاسی خود که شاید در اولین نگاه از بهم‌ریختگی نشان دارد و خوانش استراتژی‌ها آن آسان نمی‌نماید ادامه میدهد. رجب طیب اردوغان در طول سال‌های رهبری‌اش بر شرایط سیاسی ترکیه تاثیر بسیار گذارده است. او برای چینش ادوات قدرت سیاسی‌اش بیش از همه، از بهم ریختگی شرایط خاورمیانه و تعدیل نقش تند آمریکا و روسیه در نظم جهانی، بهره می‌برد. 
* دلاوری و دلبستگی شاه به منافع ملّی، باعثِ خشمِ«خدایانِ نفتی» و عامل عُقوبت ها وُ عذاب های آینده بود. — *به قول مهندس عزت الله سحابی: برنامه‌های شاه به نفع ایران بود و ما متوجه نمی شدیم. — *رویدادهای مهندسی شده ای مانند آتش زدنِ سینما رکس آبادان و کُشتارِ میدان ژاله به شاه نشان داد که دشمنانش برای رسیدن به اهداف خود تا چه حد می توانند دست به جنون وُ جنایت بزنند! — * شاهِ« مُرغدِل »؟ یا « پرومته در زنجیر»؟ 
دوم اسفند یکباره‌ی آنچه که سال‌ها بین دست‌های مخالفان و علی خامنه‌ای همچون پارچه‌ی زربفتی از دو سو کشیده می‌شد، پاره شد. بدست هیچکس هیچ نماند. آبرویی که علی خامنه‌ای با آن ندا می‌داد که خداوند دعایش را قبول کرده است، ریخت. انتخابات نه تنها کم‌شور برگزار شد که در حد فضاحت سیاسی برای رژیم، از سوی مردم تحریم گشت. پارچه‌ی زربفت انتخابات که سه معنا یافته بود پاره و به گوشهای انداخته شد. رژیم محبوس‌تر و فروپاشی آن ملموس‌تر گشته است. 
در دنیای سیاست و بویژه بین‌المللی، عادات و اصول اکتساب شده‌ای در جهان آزاد و دموکرات تعبیه و جایگذاری شده‌اند که پایبندی صوری و آداب‌منشانه به این اصول گاهی همچون کمدی‌های سیاه در روابط بین کشورها مرسوم میشوند. احترام به کسانی که خود را منتخب از سوی مردم می‌دانند، یکی از این اصول تشریفاتی است و گویی برای بعضی حد و مرزی نمی‌شناسد. 
* انقلاب اسلامی، انقلابی نامتعارف، ناهمزمان و معمّا گونه بود و با ساختارِ اساساً سکولارِ جامعۀ ایران تناسبی نداشت. — *طرح سرنگونی شاه، 4 سال پیش از وقایع 1357 کلید خورده بود! — *شاه:« بین قدرت های امپریالیستی و ما برخوردی روی میدهد». — چنانکه گفتم،دکترمیلانی باعُمده کردنِ«سیاست های دینی شاه و افزایش شگفت انگیزمساجد»،انقلاب اسلامی و به قدرت رسیدنِ روحانیّون را محصولِ سیاست های شاه می داند. 
سال های 1340- 1350 درخشان ترین دورۀ حیاتِ اجتماعی،صنعتی،هنری و فرهنگی ایران بود.به نظرِ من،ایران درزمان محمّد رضا شاه یکی از سکولارترین کشورهای خاورمیانه بود. — در ردِّ نظرِدکترمیلانی مبنی بر«اسلامی شدنِ جامعۀ ایران در زمانِ شاه»-می توان پرسید:این چه«جامعۀ اسلامی» بوده که90% نویسندگان،شاعران و روشنفکرانِ آن چپ یا سکولاربودند؟ — نقشِ یارانِ فلسطینی یا ایرانیِ دکترمصطفی چمران درکُشتارِ«میدانِ ژاله»(جمعۀ سیاه) چه بود؟ 
فاضل غیبی – رومیان باستان عربستان را «عربستان خوشبخت» Arabia Felix می خواندند. کشف منابع عظیم نفت در سدۀ پیشین خوشبختی بزرگی برای این منطقه بود و با سرازیر شدن ثروت‌های افسانه‌ای چنان زیربنای مادی فراهم آمده است که رفته رفته راه به پیشرفت معنوی و اجتماعی می‌گشاید. خوشبختی دیگر، چند صدهزار فلسطینی بودند که چون نمی‌خواستند در اسرائیل زندگی کنند به دیگر 
حسن شریعتمداری جزییات و بازتابی از ملاقات و نشست موفق این شورا با جمعی از سیاست‌مداران آلمان را بیان نموده است. او با این نگاه خوشبینانه که سیاست آلمانی‌ها دارای چرخشی در زاویه‌ی نگاهشان به مسائل و حکومت ایران شده است، نقشه‌ی راهکارهای آتی این شورا را برای دست‌یابی به نتایجی از ملاقات با دیگر مسئولین سیاسی کشورهای اروپایی تا حدی ترسیم می‌نماید. 
خیلی عجیب است! همیشه خوانده‌ایم و دیده‌ایم که دیکتاتورها تا آنجایی پیش می‌روند که زلت و ذلالت کاملا در هم می‌کشدشان و به بدترین وضع نابود میشوند. سرنوشت بسیاری از دیکتاتورهای تاریخ که در پایان یک حکومت دیکتاتوری و دوران استبداد بر سر قدرت بوده‌اند، در درآمیختن با این پایان شوم، رقم خورده است. 
تاریخ درزمان و مکان(جغرافیا) تحقّق می یابد و لذا، درکِ زمان و مکان برای درکِ یک شخصیّت یا یک رویدادِ تاریخی ضروری است. *اصلاحاتِ شاه و تغییر ساختار اجتماعی-فرهنگی ایران،شرایطی به وجود آورده بود که شریعتی و مطهّری آنرا«حالتِ نیم مُرده و نیم زندۀ دین»می نامیدند. * دکترمیلانی چنین وانمود می کند که گوئی شاه از کودکی «درمکتب اسلام» تربیت شده بود، در حالیکه خصلتِ ضد آخوندی و عموماً سکولار و عُرفیِ رضاشاه، تعلیم وُ تربیتِ دینیِ شاه را ممنوع یا دشوار کرده بود.
این ورودی‌ها مردم را در یک فضا و جو ملتهب نگاه داشت تا اینکه خروجی پیدا شد. این خروجی، همان خواست مشترک سیاسی هم شد؛ رفتن شاه و سپردن مملکت بدست خمینی! دردا، که تمام لازمات اشتباه بزرگ، بخشیدن انقلاب به خمینی و دارودسته‌اش، در پس یک هنجار – سیستم – ناملموس و پنهان از چشم مردم قرار داشت: حتی نخبه‌ها تقسیمات فرعی و کالبد پیچ در پیچ خروجی را نمی‌شناختند. امروز، پیامد‌های تجربه‌ی تلخ آن اشتباه هنوز در فکر و جان ایرانیان جریان دارد. 