در ارزیابی از یک فرد و زندگی سیاسی او، با تحلیل از دو بعد، یکی بعدی که بر آن حد گذارده شده است و دیگری بعد گسترده، می‌توان  خرد و کلان‌ها را نگاشت و به خواننده و بیننده ارائه کرد. بیننده‌ی ایرانی، که در همه‌ی ابعاد قضاوت خود، پس از انقلاب اسلامی سال ۵۷، احساساتی همچون شیشه‌ای خرد شده را در برابر دارد، براحتی می‌تواند در بعد محدود و نارسای نگاه به مسائل گرفتار ماند. 

این کارزار ۸۸ میلیون بار رتوییت شده و حمایت را بدست آورده است. یعنی چیزی بیش از جمعیت کل داخل ایران، چیزی به اندازه‌ی ۱۵ برابر ایرانیان خارج‌نشین! جای افتخار و سعادت است! که این چنین بتوان با کمپینی، یکی از تبعیض‌گرایانه‌ترین و خرافی‌ترین داوری‌های انسان درباره‌ی انسان را، آنهم در سال ۲۰۲۱ میلادی، محکوم ساخت و از خود دور کرد. نمی‌دانیم چند درصد از این حمایت‌ها را ایرانیان پشتیبانی و رتوییت کرده‌اند، اما حتی اگر یک سوم آن باشند نیز

  * بنياد گرائی اسلامی، واکنشِ قهرآميزِ مسلمانان افراطی در مقابله بـا نفوذِ فرهنگ و ارزش هـای غربی است. 

* بنيادگرائی اسلامی – به صورت جنبشی تمامیّت خواه و ايدئولوژيک – شبـاهت های فراوانی با توتاليتاريسم و خصوصاً فاشيسم دارد.

* سال ها پیش از 11سپتامبر 2001 برخی  شاعران و روشنفکران ایران آرزومندِ انفجارِ برج های تجاریِ نیویورک بودند!

در چنین شرایطی، که بسیاری از چپ‌های داغ دیروز، امروز با دست‌های یخ‌زده می‌نویسند، بخش بزرگی از سینه‌چاک‌های گلوبالیسم و ایده‌آل‌های آن، در یک سردرگمی عجیب گرفتار آمده‌اند، راست‌ها، که گمان کردند «دونالد ترامپ»، سردار نجات است، همچنان بر طبل دیوارکشی و اردوبندی می‌کوبند؛ مقاله‌ی وزین امیر طاهری در سایت ایندپندنت فارسی، بخوبی و با چتری گسترده، نشان می‌دهد که مشکلات جهان امروز، دیگر بدست دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان گشوده نخواهند شد.

آنچه که در پس برنامه‌ی پرگار مذکور شاید به‌گونه‌ای، هم از سوی کریمی و هم از سوی دو میهمان برنامه، ناشکافته ماند، تفاوت بنمایه‌های جمهوری اسلامی با دیکتاتوری‌های صده‌های اخیر است. جمهوری اسلامی بدلیل وابستگی به سازمان روحانیان پایبند به مکتب اسلام شیعی، و تغذیه شدن از درون آرمان‌ها و ارزش‌های قشرملایان شیعی، هم در کالبد و هم در محتوی از دیگر دیکتاتوری‌های دوران ما جدا می‌گردد.

باز هم در اشتباهید! در سال ۱۴۰۰ خورشیدی، ۴۲ سال پس از انقلاب اسلامی و عمر حکومت ملایان شیعه، اجرای مراسم خاکسپاری یک ایرانی، در غرب، با اینچنین ظاهرهای شیک، و با اینچنین فریادها و باورها، استفاده از آزادی بیان‌تان نیست! نمایش بی‌وطن بودنمان است! تعزیه‌ی زشت نه گفتن به فریاد‌های آزادی‌خواهی جوانان ایران است. بالشی نرمی‌ است به پشت ملای ایران ستیز، که تکیه دهد و لبخندی بزند و تسبیح بگرداند!

آری، در بین بسیاری از ایرانیان، دست به قلم‌ها، کارشناسان کار رسانه‌ای، رسم است که واکنشی به «آنچه می‌گزد» نشان ندهند. می‌گویند؛ چکار داری! ولش کن، واکنش نشان دهی، مردم توجه‌شان جلب می‌شود! فکر کنید! صاحب این گونه سیاق و روش در برخورد با «اندیشه‌ها»، چه مسخ شده‌ای در عالم «جریده»‌های تاریخ است. اینان، آنگاه که واژه‌ها و خطوط می‌گزند، سکوت می‌کنند و خود را به کوچه‌ی «نفهمی» می‌زنند. گویی پشه‌ای آنها را گزیده است. و خود را «صاحب» قلم و اندیشه می‌دانند.

افغانستان دارای معادن طبیعی زیادی است و از نظر جایگاه ژئوپولتیک هم بسیار برای چین مهم است. افغانستان می‌تواند یکی از مهم‌ترین پل‌های کمربند رویایی اقتصادی چین باشد. دست‌آوردهای چین در افغانستان، نمای سیاسی اقتصادی چین در جهان اسلام و آسیا را بزرگ‌تر و مهم‌تر می‌گرداند.

پارسال ماه مارس بود که با نام نوروزانه‌ها و عبارت زشت «اگر میتوانی، برو نمیر!» مطلبی را در سایت نقطه جای دادیم. عبارت زشت را از دهان زشت‌گوی آقازاده وام گرفتیم که گفته بود «اگر نمیتوانی، برو بمیر»! نوروزانه‌ها نیز، پیش‌درآمدی گوشخراش برای سال پیش رو و فاجعاتی که می‌شد فهمید دولت حسن روحانی و بیت سید‌علی برای کشور دامن می‌زنند، بود. پیش‌بینی شد که کنترل و درمان بیماری کورونا، در ایران که مشهد و قم را دارد، به بی‌آبروگی خواهد انجامید.

صادق زیباکلام، که در بین اصلاح‌طلبان از ضریب هوشی بیشتری برای شرکت در «بازیهای» اجتماعی-سیاسی برخوردار است، اینک زبان به شکایه از دست شعور و درک مردم برده است: هیهات، که محمد رضا شاه یا اهریمن بوده و هست یا فرشته می‌پندارندش!. زیرا مردم ما نمی‌خوانند و نمی‌دانند. 

کلیپ ساده و بی تقلای کاملیا انتخابی‌فرد در سطح وسیعی پخش گشته است. او که با نام سردبیری روزنامه‌ی اینترنتی «ایندپندنت فارسی» بیشتر شناخته شد و نامی آشنا برای عوام گردید، در این کلیپ از یک رویداد قدیمی پرده بر‌می‌دارد و از کرده‌های زشت الهه هیکس می‌گوید. از کتابی که منتشر کرده می‌گوید و اینکه چرا در این کتاب، نام الهه هیکس، «گلریز» نگاشته شده است. اینکه درستی و یا نادرستی این افشاگری تا چه میزان است، باید در گذر زمان و آنگاه که از درون ایران نیز بتوان شهادت‌ها را شنید و گواهی‌ها را دید، آشکار گردد. اما مواضع چندش‌آور اخیر الهه هیکس، در رابطه با تحریم انتخابات، و ابراز «نگرانی» او از نفوذ

محسن هویدایی همت گمارده و مقاله‌ی روزنامه‌ی گاردین را ترجمه نموده است. نخست در سایت پیک‌ایران این مقاله را دیدیم و اصل آن از سایت میدان است. خواندن این مقاله برای هر ایرانی، واجب و لازم است. سویه‌ی علمی و پژوهشی مقاله، استناد‌های آن را استوار می‌کند. در جایگاه یک ایرانی، بسیار دقیق‌تر می‌فهمیم که مدیران نالایق، فساد اداری و مافیای اقتصادی جمهوری اسلامی چه بر سر ایران آورده‌اند. از سویی این مقاله نشان می‌دهد که در جهان امروز، نمی‌توان سخن از توسعه‌ی پایدار و ماندگار آورد مگر

   22 تیر ماه سالگرد خاموشیِ خلیل ملکی است.او یکی ازپیشگامان جنبش ملّی شدنِ صنعت نفت بود و مانند برخی دیگر ،فرزند نفرین شدۀ این جنبش به شمار می رود.استقلال رأی، میهن دوستی و خصوصاً مبارزۀ آشتی ناپذیرِ ملکی با حزب توده باعث شد تا او نیز در «حمّام فینِ حزب توده» رگ زده شود آنچنان که عقایدش حدود 70 سال برای جامعۀ سیاسی ایران ناشناخته ماند. تحقیقات اخیر بدون «تفکیکِ تقویمیِ» مقالات ملکی و جدا کردن آنها از مواضع «هیأت اجرائی حزب نیروی سوم»(که مخالفِ ملکی بود)،از مواضع او در روزهای منجر به 28 مرداد غافل اند.

برای گشایش این نوشتار و این پیام، نام سینا را، سینا ولی‌الله را برگزیدیم، زیرا او را از بهترین‌ها در خط تولید برنامه‌های سرگرم کننده به زبان فارسی باید دید. جان مطلب که در این نوشتار بیان می‌شود، یک سیاست و گزینش اشتباه است که در کشور ما زمینه‌ی تاریخی هم دارد. از سویی، برنامه‌های سرگرم‌کننده و تفریحی، به راحتی می‌توانند از زیر نگاه دقیق و موشکافانه‌ جا خالی دهند و بدون چالش کار خود را ادامه دهند. بد نیست، سخن را با سینا ولی الله وابخشیم.

مقاله‌ی زیر ، به قلم رضا پرچی‌زاده، نگاهی چند جانبه به سیاست‌های پانزده ساله‌ی بنیامین نتانیاهو دارد. این مقاله با تایید و انکار‌های فراوانی روبرو است، زیرا درباره‌ی شخصیتی می‌گوید که در چشم و داوری طرفداران جمهوری اسلامی ایران، جایگاه ویژه‌ای دارد. نتانیاهو، مردی که بسیاری او را مهره‌ی تندرو برای اهداف لابی‌های یهودی در آمریکا می‌دانند. اما او، همانطور که در مقاله مشهود است، از صراحت و خط‌مشی سیاسی رادیکالی پیروی می‌کرد. زمانی‌که با شرایط و فراز و نشیب‌های ملت فلسطین روبرو هستیم نیز، داوری‌های بسیار آكنده از احساسات و رنگین، با حافظه‌ی تاریخی نزدیک ما در تماس هستند و بهره بردن از یک سنجش استوار، کار آسانی نیست.