آری، او مدتی پیش قدم بزرگ اول را برداشت تا ترس خانماسوز و سماجت کور برخی از جمهوری خواهان را بدور ریزد تا متحد‌تر شویم! کدام کادر رهبری مجاهدین خلق، کدام یک از توده‌ای‌های آخوند‌باور، کدام یک از کنشگران پر سابقه و پر کار، کدام مجری تلویزیون، کدام قلم بدست پر کار، کدام یک از احزاب، کدام تجزیه‌طلب، کدام فدرالیسم‌محور، کدام اصلاح‌طلب مردمی یا کدام فعال حقوق‌بشر را سراغ دارید که اینگونه از دو کرسی خود، دو بار پایین آمده باشد؟

دو هفته‌ی گذشته در کنار بحران جنگ روسیه و اوکراین، مذاکرات برجام،  پیامد‌های دولت ناكارآمد رییسی و اقتصاد درمانده‌ی ایران، و صحنه‌های دردناک فرورفتن بیشتر مردم ایران در فقر دامن‌گیر، رسانه‌های ایرانی و شبکه‌های اجتماعی با مطالبی درباره‌ی چند هنرمند سرشناس و خوش‌کار ایرانی درگیر شدند و آخرین آن‌ها پخش مصاحبه‌ی هما سرشار با گوگوش، در این گیر و دار بود! جهان هنر، بویژه هنر موسیقی و سینما، تا بوده‌ست اینگونه بوده و همیشه حاشیه‌سازی و حاشیه‌ی زندگی هنرمندان در همه‌ی کشورهای جهان از مطالب مورد توجه مردم هستند.

چهره‌ی جمهوری اسلامی ایران، امروز، چهره‌ی یک جادوگر بی ‌آبرو و بی اعتبار است که همچنان می‌رقصد و با جادو و ظاهر ناهنجار و تهدید و ترس سعی دارد برای خود زمان بخرد تا حقیقت، دورتر از او، خرامان بچرخد و گشت بزند. — «یا پس از جمهوری اسلامی، ما، یا به، که جمهوری اسلامی بماند!» جمله‌ی غریبی است! اینطور نیست؟ آیا این جمله به گوشتان ناآشناست و غریب می‌نماید؟‌!

در چند هفته‌ی گذشته، دو آدم سرشناس ایرانی و شناخته‌ی شده جهان، چشم از دنیا فروبستند. یکی هشتاد و سه سال داشت و آن یکی نود سال. بلند زیستند، مادر هستی را سپاس. هر دو ناکام از این دنیا چشم بستند. یکی ناکام در راه بلندپروازیهای سیاسی‌اش ماند و دیگری، شعفِ دیدن جویش خرد، در ایرانی و ایرانی‌تبار را،  به ناکامی سپرد و رفت. هر دو، انسان ایرانی زمان خود نبودند.

در ارزیابی از یک فرد و زندگی سیاسی او، با تحلیل از دو بعد، یکی بعدی که بر آن حد گذارده شده است و دیگری بعد گسترده، می‌توان  خرد و کلان‌ها را نگاشت و به خواننده و بیننده ارائه کرد. بیننده‌ی ایرانی، که در همه‌ی ابعاد قضاوت خود، پس از انقلاب اسلامی سال ۵۷، احساساتی همچون شیشه‌ای خرد شده را در برابر دارد، براحتی می‌تواند در بعد محدود و نارسای نگاه به مسائل گرفتار ماند. 

این کارزار ۸۸ میلیون بار رتوییت شده و حمایت را بدست آورده است. یعنی چیزی بیش از جمعیت کل داخل ایران، چیزی به اندازه‌ی ۱۵ برابر ایرانیان خارج‌نشین! جای افتخار و سعادت است! که این چنین بتوان با کمپینی، یکی از تبعیض‌گرایانه‌ترین و خرافی‌ترین داوری‌های انسان درباره‌ی انسان را، آنهم در سال ۲۰۲۱ میلادی، محکوم ساخت و از خود دور کرد. نمی‌دانیم چند درصد از این حمایت‌ها را ایرانیان پشتیبانی و رتوییت کرده‌اند، اما حتی اگر یک سوم آن باشند نیز

  * بنياد گرائی اسلامی، واکنشِ قهرآميزِ مسلمانان افراطی در مقابله بـا نفوذِ فرهنگ و ارزش هـای غربی است. 

* بنيادگرائی اسلامی – به صورت جنبشی تمامیّت خواه و ايدئولوژيک – شبـاهت های فراوانی با توتاليتاريسم و خصوصاً فاشيسم دارد.

* سال ها پیش از 11سپتامبر 2001 برخی  شاعران و روشنفکران ایران آرزومندِ انفجارِ برج های تجاریِ نیویورک بودند!

در چنین شرایطی، که بسیاری از چپ‌های داغ دیروز، امروز با دست‌های یخ‌زده می‌نویسند، بخش بزرگی از سینه‌چاک‌های گلوبالیسم و ایده‌آل‌های آن، در یک سردرگمی عجیب گرفتار آمده‌اند، راست‌ها، که گمان کردند «دونالد ترامپ»، سردار نجات است، همچنان بر طبل دیوارکشی و اردوبندی می‌کوبند؛ مقاله‌ی وزین امیر طاهری در سایت ایندپندنت فارسی، بخوبی و با چتری گسترده، نشان می‌دهد که مشکلات جهان امروز، دیگر بدست دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان گشوده نخواهند شد.

آنچه که در پس برنامه‌ی پرگار مذکور شاید به‌گونه‌ای، هم از سوی کریمی و هم از سوی دو میهمان برنامه، ناشکافته ماند، تفاوت بنمایه‌های جمهوری اسلامی با دیکتاتوری‌های صده‌های اخیر است. جمهوری اسلامی بدلیل وابستگی به سازمان روحانیان پایبند به مکتب اسلام شیعی، و تغذیه شدن از درون آرمان‌ها و ارزش‌های قشرملایان شیعی، هم در کالبد و هم در محتوی از دیگر دیکتاتوری‌های دوران ما جدا می‌گردد.