مجید محمدی با مقاله‌ای در رسانه‌ی «ایندیپندنت فارسی»، نگاهی به مشکل همسویی و ابزاری شدن سلبریتی‌های ایرانی با حکومت جمهوری اسلامی ایران انداخته است. او از واژه‌ی «ستاره» بهره جسته است، که جایگزین همان واژه‌ی رایج سلبریتی باشد. منافع و سهم این سلبریتی‌ها را در همسویی با حکومت بر شمرده است و زیان‌های این رفتار را در مسیر شکل‌گیری فرهنگی و مسیر مبارزه مردم نیز، گذرا بررسی کرده است. در مطلب‌های از این دست، و بطور کلی در مقالات «روزنامه‌نگاری»، که سایت

تصور کنید فتوشاپی پخش شود و در جمعی که دور زنده‌یاد استاد محمد‌رضا شجریان را گرفته‌اند این حاج‌محمود هم دیده شود! چه انگاره و بازتابی در ذهن من و تو شکل می‌گیرد! آیا افسوسی خواهیم گفت یا نه؟ چرا افسوس خواهیم خورد؟ چه چیزی رفت که باید می‌ماند؟ این بزرگوار، چرا آنگونه زیست و آنگونه مرد و چه چیزی را به ما آموزاند؟

بیش از چهل سال از آن اشتباه سال ۵۷ گذشته است. دو نسل، بار سنگین اشتباه نسل انقلاب را بدوش می‌کشند. این ملت، دیگر آن ملت خمود و متحیر دهه‌های ۶۰ و ۷۰ نیست. در دو رویارویی بزرگ و همه‌گیر و ده‌ها شورش پراکنده، نهاد خونخوار و بیرحم حکومت را آزموده است. از همین روست که در مدت زمان کوتاهی از درون ایران، کارزار «نه به جمهوری اسلامی» و «رای بی رای» نطفه یافت

خامنه‌ای دقیقا برای دوران پس از مرگش، آرامشی را به اهل بیت ولایت، ملایان و حکومت‌اش بدهکار است. سقوط مفهوم جمهوری از ترکیب ناقص‌ الخلقه‌ی «جمهوری اسلامی ایران»، در حال حاضر بزرگ‌ترین ضربه‌ای است که مردم می‌توانند به رژیم بزنند. مردم هیچ توانی در چینش سیاست‌های میدانی سپاه و توافق‌های پنهان روسیه و ایران نداشته‌اند. اما هرچه هراس سپاه و رژیم از مردم بیشتر شود، در تبانی‌ها دست‌ تنگ‌تر خواهند شد

سایت کوچه کلیپی دیدنی از دو هموطن «آگاه» و «با غیرت» را جمع آوری کرده و به نمایش گذارده است. کلیپی که همزمان چند احساس متقارن و نامتقارن، همسو و ناهمسو، را در بیننده بر‌می‌انگیزد. یقین داشته باشیم، حتی اگر فرخ نگهدار هم این کلیپ را ببیند، دست کم با چند تا ناسزای زیر لب آنرا می‌بندد. برخورد با ویژگی نادری در انسان، شجاعت و شاید از دید فرخ نگهدار، (عصیان کور و نادیالکتیک)، اولین چیزی‌ست که این کلیپ به سوی ما پرت می‌کند. سپس صدای درد درون و فریاد‌هایی از جنس سروده‌‌ی زنده‌یاد مهدی اخوان ثالث، چپی که همیشه در یادها و دل‌ها است، در ذهن می‌نشیند: «بگذارید فریادی بزنم»!

این‌ها را می نویسم، تا تو جوان ایرانی بدانی، من نیز در سالهای قبل و بعد از انقلاب ۵۷، با چه طیف افکار و جهان‌بینی روبرو و شاهد کوبیدن چکش‌های «نفرت» بر در و دیوار مملکت‌ام بودم. تا بدانی، آن آدم‌ها که دور و بر سرکرده‌های انقلاب می‌لولیدند، امروز، اگر چه لب به زبان تلطیف بر‌چیده‌اند و ابراز پشیمانی می‌کنند، اما هنوز جان و پوست‌شان با همان «دلداده‌»هاست. هنوز دردی جز آمریکاستیزی ( و از میانبری بنام اسراییل هم) ندارند. هنوز امید دارند یک دولت اسلامی- و یا چپ «خوب» در ایران، تمامی آبروی به یغما رفته‌شان را بازسازی کند.

آنچه که در درگیریهای اسراییل و فلسطینیان دیده می‌شود و آنچه که در پیرامون آن، نشان از برداشت و درک ایرانیان از این درگیریها دارد، جای یک آرزو را، نیاز می‌بخشد. بسیار بارها از برداشت و دریافت هموطنان از وقایع جهان در شگفت نشسته‌ایم. حرفی هم نیست، انسان است و آزادی در اندیشه و داوری برازنده‌ی اوست. اما خماریِ پس از رو در رو شدن با رخداد‌های بزرگ، در بین ایرانیان بسیار مشاهده می‌گردد. گویی سالها برای ما دقایقی بیش نیستند و آموختن در پیش پای خماری زانو زده است.

روشن است که پس از رسیدن به پای صندوق رأی ، شاهزاده حق دارند از هرگونه مسئولیتِ سیاسی  انصراف و استعفا دهند،امّا تا آن زمان،هرگونه فرا- فکنی یا فرار از مسئولیّت سیاسی و مبارزاتی  توهین به جوانانی است که باشعارِ«رضاشاه،روحت شاد!»و «ولیعهد کجایی به دادِ ما بیایی»خیابان های ایران را به خونِ خود گلگون کرده اند.این سخن به معنای آن نیست که همۀ تظاهرکنندگان در خیابان های ایران خواستار بازگشت رضا پهلوی بودند بلکه به این معنا است که جمهوریخواهان ما(با طیف های پراکنده شان) هنوز چهرۀ شایسته ای از خود ارائه نکرده اند و لذا به جای«برخورد سَلبی» (مخالفت با رضا پهلوی) لازم است که به دنبال ترمیم کمبودهای خود باشند.

در حاشیه‌های همه‌ی حرف‌ها ظریف، آشکار است که او دلخوشی از خامنه‌ای و درک او ندارد. ظریف، با چیدن عروسک‌های ارزشی و انقلابی جمهوری اسلامی در روی میز کارش، خودش را به «…» زده است که «ما خوبیم» و چینی‌ها و روس‌ها در سیاست از ما (من) آموخته اند. او می‌داند جمهوری اسلامی چه تحفه‌ی ناسازه‌ای برای جهان سیاست و مناسبات سیاسی با منطقه است. اما، در او عشق به چیز دیگری هم (ایران) نیست. او فرزند هیاهو و هیجان و قهرمان‌بازی‌ها است. جاه‌طلبی است که در برابر نالایقان و کور‌ذهنان حاکم بر ایران، بلبل خوش الحان دیپلماسی شده است. او در اصل وامدار خامنه‌ای و مخلص بیت است. بیهوده نیست که ظریف بارها در اظهارات‌اش دل خانواده‌های قربانیان و معترضین سال ۹۸ را به درد آورده است.

آنگاه که همه‌ی این شگرد‌ها کار نمی‌‌کنند و زندانیان تن به خفت نتیجه‌ی از پیش تعیین شده و روند مسابقه‌ی ساختگی نمی‌دهند و عقلانیت حاکم در بین زندانیان، آنها را به پای این معامله‌ی نابرابر نمی‌کشاند، باید دست بر نقاط حساس و افراد حساس بین زندانیان برد. از تحریک احساسات آنها بهره جست و آنها را در حالتی از تقابل احساس و عقل قرار دارد. اینجاست، که واقعه‌ای تلخ در زندان روی می‌دهد.